Polecenia sterujące Aeg S32440ksw0

Polecenie sterujące Aeg S32440ksw0 to jedno z najnowszych poleceń sterujących firmy AEG. Jest to wielofunkcyjny system sterowania, który może współpracować z wieloma urządzeniami, w tym z klimatyzacją, oświetleniem, systemami alarmowymi i systemami sterowania ogrzewaniem. Umożliwia on tworzenie złożonych programów sterowania, które można dostosować do indywidualnych potrzeb użytkownika. Polecenie sterujące Aeg S32440ksw0 jest zaprojektowane tak, aby zapewnić maksymalną wygodę i bezpieczeństwo w przypadku wszelkich zadań sterowania. Dzięki intuicyjnemu interfejsowi użytkownika jest ono łatwe w obsłudze i można je łatwo skonfigurować do wykonywania nawet skomplikowanych zadań.

Ostatnia aktualizacja: Polecenia sterujące Aeg S32440ksw0

W tym oknie dostępny jest w formie tabeli plan amortyzacji środka trwałego. Oprócz tabeli są przyciski sterujące:

Opcje

Wybranie tego przycisku otwiera dialog Plan amortyzacji - opcje umożliwiając sterowanie zakresem wyświetlania planu amortyzacji środka.

Edytuj

Wybranie tego przycisku przełącza opis wybranego w tabeli wiersza w tryb edycji. Zamiast przycisków Opcje i Edytuj pojawiają się przyciski Zapisz i Anuluj.

Zapisz

Wybranie tego przycisku zapisuje wprowadzone informacje.

Anuluj

Wybranie tego przycisku kończy pracę w trybie edycji bez zapisywania wprowadzonych informacji.

Możliwa jest korekta wartości kwot umorzeń wyliczonego przez program planu amortyzacji. W szczególności dotyczy to korekt kwot przeprowadzonych umorzeń dla środków, których zakup nie został opłacony i minęło 30 dni od terminu płatności lub 90 dni od daty zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów.

Program nie automatyzuje korekt umorzenia niezapłaconych środków trwałych. Pozwala jedynie na wprowadzenie przez użytkownika do planu amortyzacji ujemnych (korygujących) oraz zerowych (w miesiącach wstrzymania amortyzacji) kwot umorzeń. Po zapłaceniu zobowiązań stanowiących podstawę wykonania korekt umorzenia, użytkownik powinien samodzielnie obliczyć i wprowadzić do planu amortyzacji kwotę umorzenia, stanowiącą korektę kosztów po zapłacie.

W oknie można rozwinąć prawym przyciskiem myszy menu kontekstowe, zawierająca następujące polecenia sterujące planowanymi odpisami na liście:

•Edytuj

•Nowy odpis

Nowy odpis dodawany jest w okresie zawierającym aktualną datę pracy w programie.

•Usuń odpis

Oblicz

Wybranie tego przycisku otwiera dialog Plan amortyzacji - oblicz umożliwiając przeliczenie planu amortyzacji środka.

Jeżeli na dole okna będzie widoczny czerwony napis niepoprawny, to przed wykonaniem księgowania umorzeń należy ponownie przeliczyć plan amortyzacji przyciskiem Oblicz.

vi

Autor	Bill Joy	Pierwsze wydanie	1976	Aktualna wersja stabilna	050325 (25 marca 2005) [±]	Język programowania	C	System operacyjny	Unix	Rodzaj	edytor tekstu	Licencja	BSD

vi – ekranowy, modalny edytor tekstu, używany w systemach Unix. Jego autorem jest Bill Joy. Nazwa pochodzi od angielskiego wyrazu visual.

Układ klawiatury ADM3A, dla której Bill Joy napisał program vi. Klawisz Esc jest łatwo dostępny obok Q.

Edytor vi w praktyce został wyparty przez klony, takie jak Vim, nvi lub elvis, które oferują bogatsze możliwości. Pozostaje jednym z narzędzi administratora ze względu na powszechność i jednolitość implementacji.

Użytkownik vi widzi na ekranie fragment treści pliku tekstowego, po którym może poruszać się (za pomocą kursorów), może dokonywać zmian tekstu i dopisywać nowy tekst. Edytor vi można uruchomić z argumentem będącym nazwą pliku. Jeżeli taki plik nie istnieje, to zostanie utworzony nowy.

Edytor vi w odróżnieniu od większości edytorów jest modalny – w każdej chwili znajduje się w jednym z dwu trybów pracy: trybie wstawiania lub trybie poleceń. Bezpośrednio po uruchomieniu vi znajduje się w trybie poleceń. Przejście do trybu wstawiania odbywać się może m. in. przez wydanie polecenia i (insert) lub a (append). Polecenia vi nie wymagają potwierdzenia klawiszem Enter, wykonywane są natychmiast.

Przejście z trybu wstawiania do trybu poleceń odbywa się przez naciśnięcie klawisza Esc.

W istocie vi jest edytorem ex działającym w trybie wizualnym, dlatego wszystkie polecenia edytora ex dostępne są także w vi. Polecenia ex wydawane w trybie poleceń poprzedzane są dwukropkiem : i wymagają potwierdzenia klawiszem Enter.

Polecenia[edytuj | edytuj kod]

Polecenia edytora vi składają się z kilku grup.

Polecenia edycyjne:

• a – wpisywanie tekstu za kursorem
• A – wpisywanie tekstu na końcu aktualnej linii
• i – wstawianie tekstu przed kursorem
• I – wstawianie tekstu na początku aktualnej linii
• o – utworzenie nowej linii poniżej aktualnej
• O – utworzenie nowej linii powyżej aktualnej
• R – zastępowanie tekstu
• s – zastąpienie znaku wskazanego przez kursor
• S – zastąpienie aktualnej linii
• c – zmiana zaznaczonego tekstu
• C – zmiana do końca linii

Polecenia zmieniające tekst:

• x – skasowanie znaku wskazywanego przez kursor
• X – skasowanie znaku przed kursorem
• d – skasowanie wskazanego tekstu
• dd – skasowanie aktualnej linii
• d<liczba>d – skasowanie kilku wierszy określonych liczbą, począwszy aktualnej linii
• D – skasowanie tekstu od aktualnej pozycji aż do końca linii
• y – skopiowanie wskazanego tekstu do bufora pomocniczego
• Y – skopiowanie linii tekstu do bufora pomocniczego
• p – wstawienie tekstu za kursorem
• P – wstawienie tekstu przed kursorem
• J – połączenie linii
• > – przesunięcie tekstu w prawo
• < – przesunięcie tekstu w lewo
• ! – przetworzenie tekstu przez polecenie systemowe i zastąpienie tego tekstu przez wyjście tego polecenia
• r – zastąpienie znaku wskazywanego przez kursor
• m – zaznaczenie linii tekstu
• u – anulowanie ostatniej zmiany (ponowne wciśnięcie powoduje ponowne zastosowanie ostatniej zmiany)
• . – powtórzenie polecenia

Polecenia sterujące kursorem:

• 0 – przeniesienie kursora na początek linii
• ^ – przeniesienie kursora na początek linii
• $ – przeniesienie kursora na koniec linii
• h – przeniesienie kursora w lewo
• j – przeniesienie kursora w dół
• k – przeniesienie kursora w górę
• l – przeniesienie kursora w prawo
• ^H – skasowanie znaku przed kursorem (klawisz backspace)
• f – przeniesienie do przodu do podanego znaku
• F – przeniesienie do tyłu do podanego znaku
• t – przeniesienie do przodu przed wskazany znak
• T – przeniesienie do tyłu przed wskazany znak
• ; – powtórzenie ostatniego polecenia f, F, t, T
• , – odwrócenie działania ostatniego polecenia f, F, t, T
• | – ustawienie kursora w podanej kolumnie
• % – odnalezienie pary dla wskazanego nawiasu
• B – ustawienie kursora na początku poprzedniego słowa (słowo = ciąg znaków bez znaków białych)
• W – ustawienie kursora na początku następnego słowa (słowo = ciąg znaków bez znaków białych)
• H – przeniesienie kursora na górę ekranu
• L – przeniesienie kursora na dół ekranu
• :<liczba> – przeniesienie kursora do wiersza wskazanego liczbą
• spacja – przeniesienie kursora w prawo

Polecenia sterujące ekranem:

• ^F – przesunięcie okna ekranowego o jeden ekran do przodu
• ^B – przesunięcie okna ekranowego o jeden ekran do tyłu
• G – przesunięcie okna ekranowego do podanej linii
• / – wyszukanie podanego wzorca w przód (po dojściu na koniec pliku kontynuowanie szukania od początku)
• ? – wyszukanie podanego wzorca w tył (po dojściu na początek pliku kontynuowanie szukania od końca)
• ^L – wyczyszczenie i przerysowanie ekranu
• ^R – przerysowanie ekranu

Wybrane polecenia ex:

• :q – wyjście z edytora pod warunkiem braku zmian od ostatniego zapisu
• :q! – wyjście z edytora bez zapisania pliku
• :w – zapisanie pliku
• :w nazwa – zapisanie pliku pod nową nazwą
• :w! – zapisanie pliku (z wymuszonym zapisaniem plików tylko do odczytu)
• :wq – wyjście z edytora z zapisaniem pliku
• :x – wyjście z edytora z zapisaniem pliku (bez zapisania przy braku zmian)
• :x! – wyjście z edytora z zapisaniem pliku (bez zapisania przy braku zmian, z wymuszonym zapisaniem plików tylko do odczytu)
• ZZ – wyjście z edytora z zapisaniem pliku
• :e nazwa – otworzenie pliku do edycji
• :help – wyświetlenie pomocy
• :xq - wyjście z edytora bez zapisania pliku (alternatywa dla :q! )

Przykładowe zestawy poleceń

• :%s /<ciąg1> /<ciąg2> - Wyszukuje ciąg znaków pasujący do wzorca ciąg1 i zamienia go ciągiem2
• :%sg /<ciąg1> /<ciąg2> - Wyszukuje ciąg znaków pasujący do wzorca ciąg1 i zamienia go ciągiem2 w całym dokumencie
• :%s /^V^M / - Usuwa znaki ^M (^V jest znakiem nieinterpretowania znaku ^M)

vi i jego pochodne posiadają wystarczającą liczbę zwolenników do powstania tak zwanej wojny edytorowej między nimi a zwolennikami Emacsa.

Zalety vi[edytuj | edytuj kod]

Edytor vi pomimo pozornego anachronizmu nadal jest wykorzystywany przez administratorów i programistów. Jego największe zalety to:

• z racji standaryzacji w ramach POSIX edytor jest dostępny na każdym systemie uniksowym bez instalacji,
• możliwość pracy w bardzo ubogim środowisku terminalowym – bez grafiki i przy ograniczonym zestawie znaków,
• możliwość pełnoekranowej edycji plików nawet przy bardzo wolnym łączu – przez sieć dla każdej edycji przesyłane jest tylko tyle znaków, ile zostało wpisane, a odświeżany jest tylko niewielki fragment tekstu, którego dotyczy edycja.
• w wielu powłokach po wydaniu polecenia set -o vi możliwe jest korzystanie z wiersza poleceń jak z edytora vi. Wciskając klawisz Esc przechodzi się do trybu poleceń, w którym możliwe jest sterowanie kursorem i wyszukiwanie w historii.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• ed, ex

Przejdź do głównej zawartości

Ta przeglądarka nie jest już obsługiwana.

Przejdź na przeglądarkę Microsoft Edge, aby korzystać z najnowszych funkcji, aktualizacji zabezpieczeń i pomocy technicznej.

• Artykuł
01/10/2023
• Czas czytania: 2 min

W tej sekcji opisano polecenia sterujące używane do zarządzania usługą Kusto.Polecenia sterujące to żądania wysyłane do usługi w celu pobierania informacji (które nie muszą być danymi w tabelach bazy danych), modyfikowania stanu usługi itp.

Rozróżnianie poleceń sterujących od zapytań

Usługa Kusto używa trzech mechanizmów do rozróżniania zapytań i poleceń sterujących: na poziomie języka, na poziomie protokołu i na poziomie interfejsu API. Takie rozwiązanie jest stosowane ze względów bezpieczeństwa.

Na poziomie języka pierwszy znak tekstu żądania określa, czy żądanie jest poleceniem sterującym, czy zapytaniem. Polecenia sterujące muszą zaczynać się kropką (. ), a żadne zapytanie nie może zaczynać się tym znakiem.

Na poziomie protokołu różne punkty końcowe HTTP/HTTPS są używane dla poleceń sterujących, w odróżnieniu od zapytań.

Na poziomie interfejsu API różne funkcje są używane do wysyłania poleceń sterujących, w odróżnieniu od zapytań.

Łączenie zapytań i poleceń sterujących

Polecenia sterujące mogą odwoływać się do zapytań (ale nie odwrotnie) lub innych poleceń sterujących.Istnieje kilka obsługiwanych scenariuszy:

1. AdminThenQuery: Wykonywane jest polecenie sterujące, a jego wynik (reprezentowany jako tymczasowa tabela danych) stanowi dane wejściowe zapytania.
2. AdminFromQuery: Wykonywane jest zapytanie lub polecenie administracyjne . show, a jego wynik (reprezentowany jako tymczasowa tabela danych) stanowi dane wejściowe polecenia sterującego.

We wszystkich przypadkach cała kombinacja jest technicznie poleceniem sterującym, a nie zapytaniem, więc tekst żądania musi zaczynać się kropką (. ), a żądanie musi zostać wysłane do punktu końcowego zarządzania usługi.

Ponadto, instrukcje zapytania znajdują się w części tekstu dotyczącej zapytania (nie mogą poprzedzać polecenia).

Uwaga

Nie uruchamiaj zbyt często operacji AdminThenQuery.AdminThenQuery potokuje zestaw wyników polecenia sterującego i stosuje na nim filtry/agregacje.

• Na przykład: . show... | where... | summarize...
• Gdy uruchamiasz coś w stylu: . show cluster extents | count (z naciskiem na | count), Kusto najpierw przygotowuje tabelę danych zawierającą wszystkie szczegóły wszystkich zakresów w klastrze. System następnie wysyła tę tabelę tylko w pamięci do aparatu Kusto, aby przeprowadzić zliczanie. Tak naprawdę system ciężko pracuje w niezoptymalizowanej ścieżce, aby zapewnić taką trywialną odpowiedź.

Funkcja AdminThenQuery jest wskazywana na jeden z dwóch sposobów:

• Przez użycie znaku potoku (|), co powoduje, że zapytanie traktuje wyniki polecenia sterującego tak, jakby były dowolnym innym operatorem zapytania tworzącym dane.
• Przez użycie znaku średnika (;), co powoduje umieszczenie wyników polecenia sterującego w specjalnym symbolu o nazwie $command_results, którego można następnie używać w zapytaniu dowolną liczbę razy.

Przykład:

// 1. Using pipe: Count how many tables are in the database-in-scope:. show tables| count// 2. Using semicolon: Count how many tables are in the database-in-scope:. show tables;$command_results// 3. Using semicolon, and including a let statement:. show tables;let useless=(n:string){strcat(n, '-', 'useless')};$command_results | extend LastColumn=useless(TableName)

Funkcja AdminFromQuery jest wskazywana przez kombinację znaków <|. W poniższym przykładzie najpierw wykonujemy zapytanie, które generuje tabelę z jedną kolumną (o nazwie str i typie string) i jednym wierszem, oraz zapisujemy ją jako tabelę o nazwie MyTable w bazie danych w kontekście:

. set MyTable <|let text="Hello, World! ";print str=text

---

Opinia

Dodatkowe zasoby